اختصاصی«جوان آنلاین»

کاندیدای اصلاح طلبان: من طلبکارم!


با اظهار نظر جدید کاندیدای اصلاح طلبان در دهمین دوره انتخابات ریاست

ا اظهار نظر جدید کاندیدای اصلاح طلبان در دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ،تاکتیکی بودن بیانیه اخیر وی به اثبات رسید.
به
گزارش«جوان آنلاین»،در حالی که تعدادی از چهره های سیاسی با استناد به
بیانیه آخر کاندیدای اصلاح طلبان برحکمیت و آشتی ملی تاکید کرده و بر
تغییر مواضع وی صحه می گذاشتند،اظهارات جدید او بر تاکیدات این افراد و
خوش بینی آنان،خط بطلان کشید.
بنابر این گزارش کاندیدای اصلاح طلبان در
جلسه ای ضمن تاکید بر عدم تغییر مواضع خود گفته است:«در انتخابات بی‌شک
تقلب گردیده و 10 میلیون رأی جابه‌جا شده است. در این مدت در حق من
ظلم‌های بسیاری شده است و من طلبکارم. حالا اگر فعلا چیزی نمی‌گویم
به‌خاطر برخی از مسائل است.»
این اظهارات در حالی صورت می گیرد که یک
عنصر مشهور سیاسی متمایل به اصلاح‌طلبان نیز که نقش بازیگر پنهان را برای
این طیف ایفا می‌کرده برخلاف اظهارات علنی خود اظهارات این کاندیدای اصلاح
طلبان را تکرار و هماهنگی میان آنان را کاملا برجسته ساخت.
وی خطاب به
یکی از نخبگان و یاران فعال در حزب حامی خویش گفته است «دیگر حرف‌هایی مثل
این که ما اشتباه کردیم را تکرار نکنید، در این انتخابات 8 میلیون رأی
جابه‌جا شده و شما هم فریب خورده‌اید.»
این اظهارات بی گمان نشان
دهنده این مساله است که طرح مباحثی همچون حکمیت و آشتی ملی صرفا یک تاکتیک
برای نجات کسانی است که ماه ها کشور به سوی بی قانونی و آشوب سوق داده
بودند.





هجوم بی‌رحمانه شرکت‌های هرمی به خوابگاه‌های دانشجویی






هجوم بی‌رحمانه شرکت‌های هرمی به خوابگاه‌های دانشجویی موجب افت تحصیلی
شدید برخی دانشجویان و بعضاً ترک تحصیل نخبگان علمی شده است.

هجوم بی‌رحمانه شرکت‌های هرمی به خوابگاه‌های دانشجویی موجب افت تحصیلی شدید برخی دانشجویان و بعضاً ترک تحصیل نخبگان علمی شده است.
به
گزارش فارس، کوی دانشگاه تهران واقع در انتهای خیابان کارگر شمالی یکی از
13 خوابگاه دانشجویی دانشگاه تهران و بزرگترین مجموعه خوابگاه دانشجویی در
خاورمیانه است که در سال 1324 تحویل دانشگاه تهران شد و پس از آن نیز
توسعه یافته است.
کوی دانشگاه تهران از خوابگاه پسران و خوابگاه
دختران (خوابگاه فاطمیه) تشکیل می‌شود. کوی دانشگاه یک مجموعه خوابگاهی
بزرگ است که از تعدادی ساختمان یا بلوک ساختمانی تشکیل شده است. برخی از
این ساختمان‌ها نوساز و جدیدند و برخی نیز از قدمت زیادی برخوردارند.
خوابگاه
دختران دارای کتابخانه، مرکز درمانی بهداشتی و مشاوره، زمین ورزش سرباز و
فروشگاه است. در این خوابگاه حضور و غیاب صورت می‌گیرد و دانشجویان بعد از
ساعت مشخصی در شب حق ورود ندارند. ظرفیت اتاق‌ها 3 نفره است ولی معمولا 4
الی 5 نفر در آن سکونت دارند. سرویس‌های بهداشتی، آشپزخانه‌ها و یخچال‌ها
اشتراکی استفاده می‌شود. هر ساختمان دارای یک سالن مطالعه نیز هست.
ساختمان‌های
خوابگاه پسران به ترتیب از جنوب به شمال عبارتند از: ساختمان 23، ساختمان
20-21، ساختمان 18-19، ساختمان 22، ساختمان 16-17 ساختمان رسولیان ایزدی،
ساختمان 14-15، ساختمان کتابخانه و قرائتخانه مرکزی، ساختمان 4، ساختمان
3، ساختمان 5، ساختمان جمالزاده، ساختمان 7، ساختمان مصلی‌نژاد و ساختمان
امام علی(ع).
دو خیابان اصلی شمالی- جنوبی و شرقی- غربی خوابگاه
پسران در میدان اصلی کوی به هم می‌رسند. در کنار خوابگاه‌های کوی دانشگاه
تعداد زیادی ساختمان‌های رفاهی،‌ صنفی و اداری نیز در محوطه کوی وجود
دارد. سینماکوی، زورخانه کوی، سالن بدنسازی، کتابخانه و قرائتخانه مرکزی،
خانه فرهنگ کوی، سالن غذاخوری، مسجد کوی، پذیرش، نگهبانی، فروشگاه مرکزی،
نانوایی، تاسیسات، انبار و دفتر اموال، زمین چمن مصنوعی، سالن ورزش، سالن
ورزش، بهار رایانه (طبقه فوقانی سینماکوی) از معروفترین اماکن غیر
خوابگاهی کوی هستند. خوابگاه پسران دارای سه درب برای تردد دانشجویان و
کارمندان است. درب اصلی، درب پائین و درب گیشا که نگهبانی کل در کنار درب
اصلی مستقر است.
هسته اولیه کوی دانشگاه از زمان تاسیس جایی است که
امروزه آن را پردیس مرکزی کوی می‌نامند و شامل تعدادی ساختمان که با تغییر
کاربری و انجام تعمیرات مختصر دارای کاربرد خوابگاهی بوده است. بقیه نیز
واحدهای تاسیساتی کوی را شامل می‌شده است.
ساختمان شماره دو نیز در
گذشته با عنوان خوابگاه سرباز یا دانشسرا شناخته می‌شد و با توجه به
کاربری اولیه ساختمان که دارای سالن‌های عریض و طویل بود و لزوم استفاده
از آن در زمان تحویل به کوی دانشگاه قسمت‌های داخلی آن به صورت اتاقک‌هایی
تقسیم‌بندی شد که همگی دارای سقفی مشترک بودند که به همین خاطر آن را
خوابگاه سرباز نامیدند. البته خوابگاه‌های دیگر این شرایط را داشتند که به
یکی از آن‌ها خوابگاه صفر (در محله صفرآباد) می‌گفتند که امروزه همان خانه
فرهنگی و هنر در قسمت جنوبی کوی دانشگاه است.
ویژگی این ساختمان‌ها
همچون مناطق کوهستانی بود، یعنی تابستان‌های گرم و زمستان‌های بسیار سرد.
سامانه گرمایی آن‌ها از طریق بخاری بزرگ و پر سروصدایی تجهیز می‌شد که
نیمه‌های شب دانشجویان مجبور بودند جهت گرم شدن، دقایقی را در کنار آن
بگذرانند که البته بدون حادثه و اتفاق نبوده است. این ساختمان‌ها که بیشتر
به آسایشگاه شبیه بود تا خوابگاه دانشجویی، دارای سامانه روشنایی مشترک
بود به طوری که در ساعات پایانی شب اگر دانشجویی قصد مطالعه می‌کرد مجبور
بود جهت رعایت حال دیگران یا جلوگیری از اعتراض افراد بخوابد.
از
ساختمان‌های قدیمی دیگر کوی که وضعیت مطلوب‌تری داشته، می‌توان به
خوابگاه‌های سه و چهار اشاره کرد که امروزه نیز دایر هستند. ساختمان چهار
مجهز‌ترین و بهترین خوابگاهی بوده که بیشتر دانشجویان سال آخر در آن اسکان
داده می‌شدند و گویا طرفداران زیادی نیز داشت.
از ساختمان‌های غیر
خوابگاهی که قدمت طولانی دارند می‌توان به سالن سینما، خانه فرهنگ و هنر
(محله صفر‌آباد)، سالن بدنسازی- که قبلا رستوران بود- اشاره کرد. گفتنی
است که بعضی از مراسم خاص مثل عید مبعث یا اعیاد دیگر با حضور دانشجویان و
روشنفکران عصر مثل مرحوم آیت‌الله طالقانی، شهید مطهری و ... در رستوران
کوی برگزار می‌شد.
بین سال‌های 1334 تا 1337 ساختمان‌هایی در کوی
احداث شد ولی بعد از این تاریخ فضای کوی دانشگاه تغییر ماهیت داد و ترکیب
و فضای خوابگاهی به خود گرفت.
کوی دانشگاه محل سکونت بهترین جوانان
ایران زمین به لحاظ خوابگاه علمی و شخصیتی ساکنین آن، آرمان شهریست که در
انتهای امیرآباد واقع شده و هر لحظه سکونت در آن بسان هزاران سال خاطره
شیرین است.
امیرآباد که زمانی آن را «قریه امیرآباد» می‌نامیدند در
گذشته تاریخی خود که آبادانی خود را از دانشگاه و دانشجو به عاریت نگرفته
بود یکی از آبادی‌های تهران بود که در نیم فرسخی (5/3 کیلومتری) دیوار
قلعه شهر تهران واقع شده بود تا این که در سال 1334 پذیرای اولین گروه
دانشجویان خوابگاه‌نشین دانشگاه تهران شد.
در طرح تاسیس دانشگاه
تهران به سال 1307 در یکی از پیشنهادات هفتگانه تاسیس دانشگاه بخش
شبانه‌روزی دانشگاه برای اسکان دانشجویان شهرستانی پیش‌بینی شده بود که
بودجه آن می‌بایست از محل درآمد شبانه‌روزی تامین می‌شد.
تا اینکه
دانشگاه تهران در سال 1313 تاسیس شد و در همین سال اهتمام کسب دانش توسط
دانشجویان تهرانی و غیر تهرانی آن آغاز شد. هرچند که یک بند از بندهای طرح
تاسیس دانشگاه تا سال 1334 اجرا نشده بود، چرا که در فاصله سال‌های 1313
تا 1334 - که مقارن با تاسیس کوی دانشگاه تهران است- دانشجویان غیر تهرانی
دانشگاه، میهمانان آشنایان، دوستان، مسافرخانه‌ها یا اجاره‌نشین اتاق‌های
خالی شهروندان تهرانی بودند که به تبع شرایط سختی را بر آنان تحمیل
می‌کرده و خاطرات دانشجویان آن دوره شاهد این نوشتار است.
در چنین
شرایطی مسئولان دانشگاه نیک آگاه بودند که تحصیل مؤثر، شرایط آماده‌ای را
می‌طلبد و اشراف به اهمیت موضوع و آگاهی بر شرایط سخت زندگی دانشجویان،
باعث عزم مسئولان دانشگاه برای عملی شدن یکی از مواد هفتگانه تاسیس
دانشگاه گردید. هرچند که از قبل، دانشگاه، قول واگذاری هجده هزار متر مربع
زمین در قسمت غرب دانشگاه را جهت احداث خوابگاه دانشجویی از متولیان امر
شنیده بود ولی مرحوم علی اکبر سیاسی رئیس وقت دانشگاه تهران بعد از جشن 15
بهمن 1333 (سال روز استقلال دانشگاه) با استدلال بر این که آن هجده هزار
متر مربع نیازهای آتی دانشگاه را کفایت نخواهد کرد، مسئله امیرآباد را
پیشنهاد دادند.
بدون شک آن هجده هزار مترمربع زمین غرب دانشگاه ظرفیت
احداث خوابگاه و پذیرش دانشجویان آن موقع دانشگاه را داشته است، ولی دکتر
سیاسی در اندیشه نیازهای آتی دانشگاه و آینده آن نگریست که بعد از شصت سال
کوی دانشگاه تهران همچنان جوابگوی نیازهای اسکان دانشجویان بوده و عنوان
بزرگترین مجتمع خوابگاهی کشور و شاید خیلی از کشورهای دیگر را بر دوش
می‌کشد.
قریه امیرآباد در ابتدا اردوگاه سربازان آمریکایی بود که در
جریان جنگ جهانی دوم (اشغال ایران) تا سال 1334 در آن سکونت داشتند که پس
از جنگ و خروج سربازان امریکایی از ایرانیان دکتر سیاسی به فکر افتاد که
آنجا را تبدیل به خوابگاه دانشجویان دانشگاه تهران سازد.
در آن موقع
قریه امیرآباد از تاسیسات برق، آب لوله‌کشی، تصفیه خانه آب، استخر شنا،
ماشین یخ‌سازی و سایر وسایل زندگی مدرن برخوردار بود که بعضی از آن‌ها در
ایران بی‌سابقه نیز بوده است که با خروج سربازها، دولت آمریکا مخارج
تاسیسات خود را از ایران مطالبه کرد که مبلغ آن حدود دویست هزار تومان بود
که پرداخت شد.
با موافقت واگذاری اراضی امیرآباد به عنوان خوابگاه
دانشجویان، شوارتسکف مستشار نظامی و رئیس ژاندارمری ایران با این توجیه که
امیرآباد خارج از شهر است و شرایط آن جهت تبدیل به پادگان ژاندارمری مناسب
است، تقاضای واگذاری می‌کند که شاه نیز قبول کرده و به دکتر سیاسی اعلام
کرد تا از امیرآباد چشم‌پوشی کند.
در چنین شرایطی دکتر سیاسی نیرو و
توان دانشجویان را برای اقدامی سریع و در عین حال موثر و عقلانی بسیج
می‌کند. بدین نحو که به دانشجویان دستور می‌دهد هرچه سریعتر خود را به
امیرآباد رسانده و تمامی ساختمان‌ها را اشغال کنند. هرچند که از قبل زمزمه
امیرآباد در بین دانشجویان مطرح شده بود و گویا دانشجویان نیز منتظر این
فرصت بودند که با نظر موافق دکتر ساسی، وقت را غنیمت شمرده و امیرآباد را
آبادی کوی دانشگاه تهران کردند. (ساختمان‌های اولیه کوی دانشگاه به صورت
سالن‌های بزرگ و عمدتا «U» شکل بود که آخرین بازمانده آن، ساختمان یک بود
که بعد از تخریب در سال 1383 ساختمان رسولیان یزدی به جای آن احداث
گردید).
همزمان با اشغال امیر‌آباد، دکتر سیاسی بلافاصله پیش شاه رفت
و اعلام کرد: «امیرآباد را به دانشگاه مرحمت فرموده‌اید و همه سپاسگزار
این عطیه ملوکانه هستند، اما تصور نمی‌فرمایند که باز پس گرفتن آن چه
انعکاس نامطلوب و یاس‌آوری در دانشگاه خواهد داشت». شاه زمانی که متوجه شد
این بار نیز مانند دفاعات قبل عجولانه تصمیم گرفته، ظاهرا منصرف شد. با
سکونت دانشجویان در امیرآباد به تاریخ 5 بهمن 1334 خوابگاه‌های مومی
سربازان امریکایی و حتی ساختمان شماره یک که بازداشتگاه سربازان بود، توسط
جفرودی- استاد دانشکده فنی- به سرعت تقسیم‌بندی و به دانشجویان واگذار شد
و وی اعلام کرد: دانشجویان شهرستانی که با وضع نامناسبی در مسافرخانه‌ها
یا جاهای دیگر سکونت داشتند در خوابگاه‌های دانشگاه تهران اسکان پیدا
کرده‌اند. اما مستشار نظامی که همچنان چشم طمع به امیرآباد دوخته بود روزی
به حضور دکتر سیاسی رفت و پاکت‌ نامه‌ای را به وی تقدیم کرد. محتوای نامه
که به امضای احمد قوام نخست‌وزیر وقت خطاب به دکتر سیاسی رسیده بود،
مضمونش این بود که «نظر به احتیاج ژاندارمری کشور برای توسعه و نیاز آن به
محل وسیع، ترتیب انتقال و تحویل امیرآباد به ژاندارمری کل کشور داده شود»،
چرا که «امیرآباد برای این منظور در نظر گرفته شده بود». حامل نامه اعلام
می‌دارد که «ما با این افسران آمده‌ایم امیرآباد را تحویل بگیریم». مرحوم
سیاسی ضمن ناراحتی و تعجب از این اقدام با کمال خونسردی و ملایمت اعلام
می‌دارد: «این کاری نیست که در عرض یکی دو ساعت یا حتی یکی دو روز انجام
شود، مقدماتی دارد، از دیدن شما آقایان خیلی خوشوقتم، مقدمات که فراهم شد
اطلاع خواهم داد». در ادامه دکتر سیاسی از جای برخاسته و دست خود را جهت
خداحافظی با شوارتسکف و مراهان او دراز می‌کند تا دفتر وی را ترک کنند.
بعد
از این اتفاق دکتر سیاسی بلافاصله به دفتر نخست‌وزیر رفته و لغو دستور
دولت را خواهان می‌شود و خطاب به قوام می‌گوید که: «امیرآباد را که متعلق
به وزارت جنگ بود شاه با وجود مخالفت آن وزارتخانه به دانشگاه داده است
آیا خوشایند است که شاه بخشد و نخست‌وزیر پس بگیرد»؟
دکتر سیاسی
ادامه می‌دهد که: «استدعا دارم امر بفرمایید شوارتسکف پایش را از کفش
دانشگاه که پر از سیخ و میخ است بیرون بیاورد و محل دیگری را برای
ژاندارمری برگزیند». با اصرار و استدلال، قوام ملایم شده و می‌پذیرد و
خطاب به دکتر سیاسی می‌گوید: «این هم به خاطر شما».
بعد از این قضایا
آبادانی و عمران امیرآ‌باد شد که تا به امروز نیز ادامه دارد و در نوع خود
منحصر به فرد است. هرچند که امیرآباد را شاه در اختیار دانشگاه گذاشت و
بعدها نیز کمک‌هایی به کوی دانشگاه و دانشجویان کرد ولی دانشگاه و
دانشجویان ثابت کردند هیچ وقت با سیاست‌های «شاهانه شاه» و رفتارهای
عوام‌فریبانه توام با جاه‌طلبی، همراه و موافق نبوده‌اند و بر علیه رژیم
ستمشاهی بود که از منظر دولتمردان رژیم گذشته «لانه زنبور» بوده که رژیم
را نیش می‌زده، زیرا دانشجویان در مبارزات خود بهترین پاسخ‌ها را به
سیاست‌های شاه دادند.
امیرآباد بعد از تبدیل وضعیت (تغییر کاربری) به
کوی دانشگاه،‌«شهرک دانشگاه» نامیده شد که در بهترین نقطه تهران بر فراز
تپه‌ای با آبی خوش واقع شده بود که منطقه‌ای وسیع‌تر از امروز را که شاهد
آن هستیم شامل می‌شده است. یعنی از دانشکده اقتصاد تا موسسه ژئوفیزیک غرب
و شرق خیابان کارگر شمالی. اما گرایشات استقلال‌طلبانه دانشجویان و
فریادهای استکبارستیز دانشجویان در سال‌های ملی شدن نفت که تا آخرین فرصت
و لحظه بر آرمان خود پای فشردند، کوی دانشگاه بخشی از املاک خود را از دست
داد. البته این مساله جزؤ ذات و جوهر دانشگاه و دانشجو است که منافع ملی و
اجتماعی را در همه حال بر منافع شخصی ترجیح می‌دهد.
فردای کوتای
ننگین 2 مرداد 1333 یکی از زنانی که خود را از خاندان فتحعلی شاه و از
دودمان اعتضاد می‌دانست و در سقوط مصدق نیز نقش داشت، ادعا کرد که مالک
نصف اراضی امیرآباد است. در نتیجه رای موافق نیز به دست آورد و به خواسته
خود رسید و در این راستا «شهرک دانشگاه» در تاریخ 11/6/133 تقسیم شد و
خیابان کارگر شمالی در مرز این تقسیم‌بندی قرار گرفت و در این ادعای
مالکیت کوی پرنده که در قسمت غرب کوی دانشگاه نیر قرار داشت از پیکره
دانشگاه جدا شد. هرچند که بخشی از زمین‌های دانشگاه در شرق کارگر شمالی که
امروزه دانشکده تربیت بدنی، چاپخانه، خوابگاه کیانوری و زمین‌های پیرامون
آن برای دانشگاه باقی ماند. ولی در طول زمان ساختمان‌هایی چون مرکز
مخابرات و آزمایشگاه خاک چون وصله‌ای ناجور پیکر زیبای کوی دانشگاه را
نازیبا ساخت.
تا این که در تبصره سی لایحه قانون فروش خالصجات به
تاریخ 37/10/1334 روزنامه رسمی کشور آمده که: «آن قسمت از اراضی خالصه
امیرآباد که متعلق به دولت است به دانشگاه تهران واگذار می‌شود تا پس از
وضع مقداری که برای کوی دانشجویان و سایر تاسیسات فنی، علمی، امور ورزشی و
غیره دانشگاه مورد احتیاج است مابقی را بر طبق نقشه و شرایطی که شورای
دانشگاه مکلف است تنظیم نماید برای تهیه خانه مسکونی معلمین و کارکنان
دانشگاه با ترتیب مقتضی تخصیص داده و هرگونه درآمدی که عاید شود صرف آبادی
و عمران کوی دانشگاه بنماید». بنابراین بعد از گذشت ده سال از تاسیس کوی
دانشگاه وضعیت حقوقی املاک کوی دانشگاه مشخص شد.
بعدها در آن هجده هزار متر مربع، ساختمان مرکزی دانشگاه و باشگاه دانشجویان احداث گردید.
کوی
دانشگاه در تاریخ 23/ آذر/ 1334 به دانشگاه تهران واگذار شد که این تاریخ
سال روز تاسیس کوی دانشگاه است که بعد از چهار ماه و هجده روز بنا به
دلایل گفته شده دانشجویان در آن اسکان یافتند.
از شخصیت‌های
علمی-فرهنگی مطرحی که در کوی دانشگاه تهران ساکن بوده‌اند می‌توان به
"محمد علی اسلامی ندوشن "، "رضا فرجی دانا "، "فرهاد رهبر "، "شفیعی کدکنی
"، "قیصر امین‌پور "، "محمد ابراهیم باستانی پاریزی " و ... اشاره کرد.
باستانی
پاریزی شعری نیز درباره کوی دانشگاه تهران دارد که عبارت است از "فاش
می‌گویم و از گفته خود دلشادم؛ ساکن ساده دل کوی امیر‌آبادم. "

وضعیت فعلی کوی دانشگاه تهران

به
گزارش خبرگزاری فارس، یکی از مهمترین اعتراضاتی که دانشجویان ساکن کوی به
مسئولین و انتظامات دارند این است که وقتی دانشجویی کارت خود را به دلایلی
همراه ندارد با اینکه نگهبان‌ها وی را می‌شناسند از ورود این دانشجو
ممانعت می‌کنند، در حالی که فرهاد رهبر رئیس دانشگاه تهران چندی پیش طی
مصاحبه‌ای اعلام کرد که ما در حال حاضر نزدیک به 1200 نفر افراد غیرمجاز
ساکن در کوی دانشگاه داریم. به گفته برخی دانشجویان، این موضوع شائبه
برخورد سلیقه‌ای و رفاقتی نگهبانان با برخی اشخاص را به وجود می‌آورد که
موجب ایجاد نارضایتی در بین برخی دانشجویان شده است. با این حال دانشگاه
سال گذشته اقدام به نصب گیت‌های ورود و خروج کرد که با لمسی کردن این
گیت‌ها این مشکل قابل رفع بود. ولی تا به حال اهتمام خاصی از مسئولین کوی
برای رفع این مشکل صورت نگرفته است.

ایاب و ذهاب

م.م
دانشجوی دکترا که جلوی درب اصلی کوی دانشگاه تهران منتظر آمدن سرویس
دانشگاه است درباره نارسایی‌های سرویس ایاب و ذهاب می‌گوید: سرویس‌های
دانشگاه روزهای سه شنبه و چهارشنبه بسیار شلوغ است. خود بنده در این روزها
حتی تا 30 دقیقه منتظر سرویس‌ها مانده‌ام. بعدازظهرها هم از ساعت 4 به بعد
علی‌رغم اینکه در دانشگاه کلاس دایر است ولی از کوی به دانشگاه اتوبوس
نیست و دانشجویان هم مجبورند یا زودتر به دانشگاه بروند یا اینکه از
مسافربرهای شخصی استفاده کنند.

مسجد کوی

مهدی
غفاری از ساکنین کوی دانشگاه که سابقاً از اعضای فعال مسجد کوی بود در
رابطه با تغییر و تحولات مسجدی کوی دانشگاه می‌گوید: پیش از این مسجد کوی
هیئت امنا داشت و 20-30 نفر از خود دانشجویان در مسجد به صورت خودجوش
فعالیت داشتند و در اراده مسجد سهیم بودند ولی متاسفانه از وقتی اداره
مسجد به ارگان دیگری سپرده شده شاهد کاهش استقبال از مسجد هستیم. به طور
مثال سال قبل سوگواری ماه محرم را با جمعیتی نزدیک به 2 هزار دانشجو
برگزار کردیم ولی امسال این تعداد به هزار نفر نمی‌رسید.
وی ادامه
می‌دهد: در بعد فعالیت‌های فرهنگی نیز فعالیت‌های فرهنگی مسجد کوی تنزل
یافته است؛ چه آنکه پیش از این مسابقات فرهنگی، کتابخوانی، نهج‌البلاغه،
پخش فیلم، اردوهای علمی زیارتی، فعالیت‌های ورزشی و گروه تئاتر داشتیم ولی
در حال حاضر هیچکدام از اینها اجرا نمی‌شود.
یکی دیگر از دانشجویان
ساکن کوی نیز با انتقاد از وضعیت امنیتی ساختمان موقت مسجد کوی گفت:‌ یکی
از دلایل عدم مراجعه‌ من به مسجد در مراسم خاص این است که می‌ترسم حادثه
ناگواری مانند ریزش سوله یا خدای نکرده اتفاق دیگری به دلیل نامقاوم بودن
این ساختمان موقت روی بدهد

نامقاوم بودن برخی ساختمان‌ها

برخی
ساختمان‌های قدیمی کوی دانشگاه‌ تهران بسیار نامقاوم نشان می‌دهند و در
برخی موارد ملاحظه شده است که برخی از این ساختمان‌ها در حال تخریب هستند.
به عنوان نمونه، چندی پیش بر اثر بارش باران مختصر در تهران، قسمتی از
سقف ساختمان شماره 3 ریزش کرده و آب در کف سالن و داخل اتاق‌ها وارد شده
بود که در فصل امتحانات باعث معضلات عدیده‌ای برای ساکنین این ساختمان شد.

شرکت‌های هرمی؛ از این بیداد، می‌کنم فریاد

آسیب‌های
اجتماعی از جمله مواردی هستند که همواره دانشجویان ساکن در خوابگاه‌های
دانشجویی را تهدید می‌کنند و در صورت عدم توجه مسئولان، این آسیب‌های
اجتماعی به راحتی می‌توانند ساکنان خوابگاه‌ها را دربرگرفته و با مشکلات
عدیده‌ای مواجه سازند.
از جمله این آسیب‌ها، ورود شرکت‌های هرمی و
نتورک‌ها به محافل دانشجویی است. این معضل در کوی دانشگاه تهران به
گونه‌ای است که به گفته تعدادی از ساکنان کوی، در اکثر اتاق‌های این مجتمع
خوابگاهی دانشجویی، محوریت بحث‌ها با شرکت‌های مذکور و نحوه سودآوری از
این طریق است تا جایی که برخی دانشجویانی که پول تهیه ژتون غذا را به سختی
فراهم می‌کنند، با رفتن زیر بار قرض‌های سنگین به این شرکت‌ها وارد
می‌شوند و موجبات سرخوردگی و تباهی آینده خود را فراهم می‌آورند.
در
حال حاضر متاسفانه بخشی از دانشجویان ساکن در کوی دانشگاه به این امر
آلوده شده‌اند و تقریبا در اکثر اتاق‌ها مباحثی در این باره مطرح می‌شود و
دانشجویان از هم اتاقی‌های خود برای تکمیل هرم استفاده می‌کنند.
ناگفته
پیداست که این امر موجب افت شدید تحصیلی دانشجویان ساکن در کوی شده است به
گونه‌ای که برخی نخبگان علمی ساکن کوی، این مجتمع خوابگاهی را رها کرده و
به خانه‌های تیمی در محله‌هایی مانند شهرک غرب و عباس‌آباد ‌روی آورده‌اند
تا ادامه فعالیت خود را در این خانه‌ها پیگیری کنند.
یکی دیگر از
موارد مشاهده شده در خصوص افت شدید علمی وارد شدگان به شرکت‌های هرمی آن
است که یک نخبه علمی که با معدل بالا (بالای 19) در کارشناسی ارشد
فارغ‌التحصیل شده و در مقطع دکترا تحصیل می‌کرد، پس از ورود به شرکت‌های
هرمی ترک‌ تحصیل کرده است.
خبرگزاری فارس به دلیل حفظ شأن این
دانشجوی سابق عزیز از ذکر نام وی خودداری می‌کند اما مسئولان دانشگاه
تهران در صورت اغراق‌آمیز دانستن ذکر این نمونه‌ها می‌توانند با این
خبرگزاری تماس گرفته و از نام و رشته تحصیلی وی مطلع شوند.

غذای دانشجویی؛ مشکلی به دارازی عمر دانشگاه

یکی
دیگر از عواملی که موجبات نارضایتی دانشجویان اکثر دانشگاه‌ها را فراهم
کرده، غذای دانشجویی است که دانشجویان ساکن کوی دانشگاه تهران نیز از این
قاعده مستثنی نیستند.
چند تن از دانشجویان کوی دانشگاه تهران در
گفتگو با خبرنگار ما خاطرنشان می‌کنند که وقتی آقای فرهاد رهبر رئیس
دانشگاه تهران شدند، کیفیت غذاها بهبود یافته بود و دانشجویان تقریبا راضی
بودند، اما بعد از مدتی کیفیت غذا به روال سابق برگشت به طوری که در حال
حضار مرغ‌هایی که به دانشجویان می‌دهند اکثراً نپخته‌اند. در مورد کباب هم
اصطلاحی در خوابگاهی وجود دارد که به چلوکباب به دلیل سختی‌اش کمربند
می‌گویند.
به گفته این دانشجویان، روغن مصرفی در پخت خورشت قیمه و
قرمه ‌سبزی آنقدر زیاد و نامطلوب است که در چندین مورد باعث مسمومیت و
ایجاد اختلالات گوارشی در دانشجویان شده است.
این دانشجویان معتقدند
که متأسفانه از کارشناسان امور تغذیه در تهیه برنامه غذایی و تایید کیفیت
مواد اولیه و نحوه پخت غذا استفاده نمی‌شود و به صورت سنتی کار طبخ غذا
انجام می‌گیرد.

اینترنت نفتی؛ مسئول بی‌خیال

هرچند
مشکل اینترنت در تعداد قابل توجهی از دانشگاه‌های کشور تا حدود زیادی رفع
شده است، اما کندی و قطع و وصل زیاد اینترنت در کوی دانشگاه تهران از دیگر
موارد اعتراضی دانشجویان ساکن در این خوابگاه‌ها است.
منصور
خیری‌زاده از دانشجویان ساکن کوی که سابقه ادمین(به یکی از مدیران سایت
گفته می‌شود) سایت کتابخانه کوی دانشگاه تهران را داشته است، درباره وضعیت
اینترنت در کوی دانشگاه تهران می‌گوید: امسال سرعت اینترنت "wireless " در
کوی پائین است و قطع و وصل می‌شود و از این روی دانشجویان در استفاده از
اینترنت با مشکلی روبرو هستند.
سایت کتابخانه کوی دانشگاه تهران جایی
است که دانشجویان فاقد سیستم‌های کامپیوتری در اتاق‌هایشان می‌توانند به
آنجا رجوع و از سیستم‌های موجود در آنجا بهره ببرند اما به گفته
دانشجویان، امسال اداره سایت را به یکی از کارمندان مرز انفورماتیک کوی
داده‌اند که این مسئول با توجه به اینکه کارمند کوی است در روزهای تعطیل
رسمی و پنجشنبه‌ها سایت را تعطیل می‌کند و دانشجویان فاقد سیستم به مشکلی
برمی‌خورند.

امکانات دانشجویان به افراد غیردانشجو

برخی
دانشجویان خوابگاهی که به ساختمان‌های خارج از کوی دانشگاه منتقل شده‌اند
می‌گویند: متاسفانه با توجه به اینکه سینما و امکانات ورزشی در این
ساختمان‌های خوابگاهی وجود ندارد و آنها خواستار استفاده از امکانات داخل
کوی هستند، دانشگاه از ورود آنان به داخل کوی ممانعت می‌کند ولی خود
مسئولین کوی این امکانات رفاهی و ورزشی را به افراد غیر دانشجو و خارج از
دانشگاه خدمات دهی می‌کنند و یا حتی بعضا اجاره نیز می‌دهند. مثلا استفاده
از سالن اسکواش که جدیداً‌ احداث شده به دلیل اجاره به افرادی خارج از
دانشگاه یک روز در میان مورد استفاده دانشجویان قرار می‌گیرد.

فروشگاه کوی

با
یکی از دانشجویان دوره دکترای رشته مکانیک که سابقه چندین سال سکونت در
کوی را دارد، حین خرید از فروشگاه مرکزی کوی دانشگاه درباره میزان رضایت
از فروشگاه گفتگو می‌کنیم که وی در پاسخ می‌گوید:‌ قیمت‌های میوه‌فروشی
کوی دانشگاه نسبت به بیرون پائین‌تر و کیفیت محصولات نیز قابل قبول است،
اما متاسفانه در مورد بقیه غرفه‌های فروشگاه دقت لازم نمی‌شود و بعضا
اجناسی که تاریخ مصرفشان در حال انقضاء است فروخته می‌شود یا قیمت‌های غیر
واقعی روی اجناس درج می‌شود و به صورت صوری تخفیف داده می‌شود که این
قیمت‌ها از بیرون نیز گرانتر است. چنانچه من خودم کاپشنی قیمت کردم که
همان جنس با همان مشخصات در بیرون 30% ارزانتر بود.
وی افزود: این نارسایی‌ها اکثرا مربوط به تغییرات مدیریتی فروشگاه‌ها در مدت زمان کوتاه می‌گردد.

کانال تلگرامی اخبار ( یارانه و اخبار جدید )
یارانه مهر واریز شد/ایرانیها 280هزار میلیارد تومان یارانه گرفتند
بازگشایی پایگاه اطلاعاتی آمار طی یک هفته آینده
اطلاعیه شماره 7 ستاد هدفمندی یارانه ها منتشر شد
پرداخت 40 هزارو 500 تومان یارانه اسفند ماه
عناوینی از سایت دولت
نتایج هفته اول اجرای قانون هدفمندی یارانهها
تصویب نرخهای جدید حمل و نقل
قیمت مصوب انواع نان
قیمت پله های 7 گانه مصارف برق
میزان سهمیه و قیمتهای جدید بنزین و گازوئیل و گاز خودرو
تعرفه های جدید گاز
فروشگاه اینترنتی شما
آغاز به کار سامانه جمع آوری اطلاعات اقتصادی خانوار از اول آذر ما
دفاع از قرآن
[همه عناوین(3262)][عناوین آرشیوشده]