چندی قبل یکی از دوستان مطلبی نوشت که بسیجی تر از محمد قوچانی نمی شناسد (+). از تیتر مطلبش خوشم آمد. چون نکته مهمی را در دل مطلب گفته بود. خلاصه کلامش این بود که قوچانی را از هر کاری منع کنند، کار دیگر و بهتری را آغاز می کند و این روحیه ی یک بسیجی واقعی است. تا اینجایش را کامل قبول دارم اما از این جا به بعدش می خواهم پیرامون آنها که از قوچانی بسیجی تر هستند حرف بزنم. از آنهایی که قوچانی باید الفبای کار کردن را از آنها یاد بگیرد و یاد بگیرد و یاد بگیرد ...

حتما قوچانی از یک آدم بی خاصیت مثل من بسیجی تر است. اما می خواهم بگویم علیرغم محاسنی که قوچانی دارد، اگر یک روز حقوقش قطع شود حاضر است از حرف خود دفاع کند؟

بهتر بگویم. من معتقدم قوچانی قلمش زیباست اما تا وقتی که حقوقش قطع نشود. اما وقتی یک نفر مثل حسین قدیانی (+) هست با اطمینان می گویم بسیجی تر از قوچانی هم می شناسم!

می دانم عرصه نوشتن این دو با هم خیلی فرق می کند. قوچانی سیاسی می نویسد اما قدیانی طنز، اما این تفاوت دلیلی بر مقایسه نکردنشان نیست.

 بسیجی حسین قدیانی است! نه به این خاطر که در بند بند کلامش از امام و آقا می گوید، نه. چون فحش خورش ملس است اما محکم تر از هر روزش می نویسد و از همه مهم تر قدیانی کسی است که حقوقش قطع شود که هیچ، تکه تکه اش هم کنند می نویسد و حرفش را پس نمی گیرد.

بسیجی قدیانی است نه قوچانی. چون قوچانی نه تنها خودش که همه می دانند از هاشمی رفسنجانی چه نفرتی دارد، اما بنده پول شد و همین آقای متنفر از آقای هاشمی، شد سردبیر شهروند امروز. قوچانی کسی است که دقیقه به دقیقه رنگ عوض می کند. حاضرم قسم بخورم اگر فردا کیهان حقوق بیشتری به قوچانی بدهد، قوچانی جای شریعتمداری می نشیند و از خیانت های اصلاحات می نویسد. نه قوچانی که این طیف همه شان اینطور هستند. ابطحی را نمی بینید چه بلبل شده؟ سعید حجاریان که تئوریسینشان بود را نمی بینید که چطور ماکس وبر را نبش قبر کرد؟ سعید شریعتی را نمی بیند مقلد آقا شده؟ عطریانفر را نمی بینید مفسر نهج البلاغه شده؟ قوچانی هم از این طیف است. دوباره می گویم. اگر از فردا حقوق وی قطع شود برایش انتخاب کردن بین کیهان یا بی بی سی فارسی همان قدر مهم است که حقوق کدام بیشتر باشد؟! البته شاید بگویید روزنامه های قوچانی را بستند اما به راهش ادامه داد.اما من می گویم این ظاهر قضیه است! قوچانی حقوقش قطع نشد. شرق اش شد هم میهن. هم میهنش شد اعتماد ملی. اعتماد ملی اش شد شهروند. شهروندش شد ایران دخت. ایران دختش شد مهرنامه! اسمش عوض شد. پولش سرجایش بود. شهرتش سر جایش بود. و هر روز به به و چه چه ها برایش بیشتر شد. اما بسیجی وحید جلیلی است که می داند نازش را اصلاح طلبان نمی خرند. در این جبهه هم همه مخالفش هستند. از همه جا هم انداختنش بیرون. پول ماهنامه اش را هم ندارد و اصلا چون پول ندارد به جای هفته نامه راه دارد فصلنامه در می آورد. اما هر روز پر انرژی تر از دیروزش است ...

اما حسین قدیانی ... در وصف قلمش حرفی ندارم. حتم دارم و حتم دارم که دعای پدرش نفوذ قلمش را اینگونه کرده. نه تنها خلا دیرینه یک طنز نویس متعهد را پر کرده که به نظرم حسین یک الگوست. یک الگوی واقعی. آنقدر که اگر شهدا و اسطوره ها را فاکتور بگیرم بدون اغراق می گویم بسیجی تر از او نمی شناسم. کامنت های وبلاگش را نگاه می کردم. بعضا بیش از 500 کامنت برایش گذاشته اند. خیلی هایش فحش ناموسی داده اند. حالم به هم خورد. نه از فحش ها! از اینکه مردانگی طرف مقابل همینقدر است که وقتی با یک مرد طرف می شود خواهر و مادر او را وسط می کشد!

اما حسین قدیانی یا بهتر بگویم حسین قدیانی ها همه و همه از الطاف خفیه این فتنه 9 ماهه هستند. اگر کروبی و موسوی عین آدم نتیجه انتخابات را می پذیرفتند شاید 10 سال دیگر هم حسین قدیانی حال نوشتن پیدا نمی کرد ... بعضی وقت ها که وبلاگها را سر می زنم لذت می برم. هر کس هر اندازه می تواند کار می کند. همین الان تعداد دقیق وبلاگهایی که خودجوش فقط دارند پوستر طراحی میکنند در ذهنم نیست. بماند کلیپ ها و طنزها و شعرها و ...

همه اینها مرا به یاد حرف همیشگی وحید جلیلی می اندازد. همیشه می گوید اول انقلاب خیلی از کسانی که نخبه و هنرمند بودند و از آنها انتظار حرکت کردن بود، کنار کشیدند اما به جایش خیلی از بچه دهاتی های بی ادعا آمدند وسط عرصه و شدند قیصر امین پور، سلمان هراتی، مسعود ده نمکی، و اگر به من باشد می گویم خود وحید جلیلی.

فقط فرق ما با طرف مقابل این است آنها عرضه دارند آدمهای خودشان را چهره کنند اما ما نه.

آنقدر قوچانی قوچانی کردند تا برای همه وحی منزل شد که یک نفر از فضا آمده و دیگر روی دستش نویسنده نیست اما این طرف جلیلی ها و قدیانی ها و محمدی ها و ... ما دارند خاک می خورند و آکبند مانده اند. سال تا سال هم کسی سراغی ازشان نمی گیرد.

حتی آن آقای متوهم آنقدر عرضه داشت تا به ختم سعیده پورآقایی برود. سعیده پور آقایی همانی است که وقتی میرحسین برایش اشک تمساح می ریخت، زنده بود و داشت به ریش میرحسین می خندید اما من و توی بچه بسیجی اسم غلام کبیری را هم نشنیدیم.

 آنها عرضه داشتند تا یک لمپن روان پریش مثل گنجی را که اول و آخر حرفش دفاع از همجنس بازی است را چهره کنند و آنقدر از همین جنس های بنجول شان را در پاچه مان کردند که نفهمیدیم از کجا خوردیم، آن موقع من و توی بچه حزب اللهی اندر خم یک کوچه گیر کرده ایم که مثلا چرا سروش آدم بدی است!؟

بنام خدایی که حسین قدیانی را آفرید مبالغه نیست! چون شخص حسین را کار ندارم. حسین قدیانی ها را می گویم. آنهایی که در دور و بر من و تو هستند و ازشان خبری نداریم ...

منبع ما :

 نوشته شده توسط گروه خبری روز در سه شنبه 88/12/18 و ساعت 10:50 صبح | نظرات دیگران()