گروه ورزشی- می‌‌گویند دوپینگ یک دزدی ورزشی است، معمولاً وقتی با اصطلاح دزد یا دزدی روبه‌رو می‌شویم خود به خود به یاد اشخاصی می‌‌افتیم که بدون زحمت حاصل دسترنج دیگران را به یغما می‌برند.

دوپینگ هم در ورزش همین شرایط را دارد. وقتی ورزشکاری دوپینگ می‌کند یعنی بدون تلاش و تمرین می‌آید تا نسبت به آنها که عرق ریختند و زحمت می‌‌کشیدند بالاتر قرار گیرد.

دوپینگ در رشته‌ها و ورزش‌های انفرادی بیشتر کشف می‌شود چرا که ورزشکار رشته‌های انفرادی بیشتر به چشم می‌آید، اما وقتی همین دوپینگ در قالب ورزش‌های تیمی قرار می‌گیرد کشف آن نیز سخت‌تر می‌شود. هرچند که این روزها با پیشرفت علم می‌توان حتی در یک تیم هم فرد دوپینگی را به‌راحتی تشخیص داد.

در ورزش دیگر کشورها اگر موردی از دوپینگ کشف شود، به شدیدترین وجه ممکن با آن برخورد می‌شود و اعمال محرومیت می‌گردد.

هرچند برخورد با دوپینگ در برخی از رشته‌ها در کشور ما نیز صورت می‌گیرد اما فوتبال ایران هنوز در راه مبارزه با دوپینگ ناکام مانده است.

سال‌هاست که عنوان می‌شود بسیاری از بازیکنان فوتبال ایران دوپینگ می‌کنند، بسیاری که در تیم‌های بزرگ هم بازی می‌کنند. بنا به شواهد موجود مربیانی در این فوتبال هستند که بازیکنان را به استفاده از مواد نیروزا تشویق می‌کنند.

این پدیده زشت در فوتبال ایران زمانی بروز پیدا می‌کند که دو نفر با هم اختلاف پیدا کنند و اینکه کسی احساس کند حقی از او در این فوتبال خورده شده است.

به‌رغم تمامی این حرف‌ها، یک حقیقت تلخ وجود دارد و آن اینکه فوتبال ایران نه کم و انگشت‌‌شمار که به شدت آلوده به معضل دوپینگ است و نکته جالب اینکه کسی هم یارای مقابله با آن را ندارد.

در طول تمام ‌سال‌هایی که تیم‌ها و بازیکنان مختلف فوتبال ایران متهم به دوپینگ شده‌اند، کمیته ضددوپینگ فدراسیون فوتبال جرأت چندانی برای حضور و نمونه‌گیری از بازیکنان مشکوک از خود نشان نداده است.

آنها در ورزشگاه حضور دارند اما از آنهایی که باید، نمونه‌گیری انجام نمی‌شود. بارها مشاهده شده که مثلاً بعد از بازی سرخابی‌های پایتخت به جای بازیکنان اصلی از نیمکت‌نشینان همیشگی دو تیم تست دوپینگ گرفته شده که نتیجه آن هم روشن است.

از این دست نمونه‌ها به کرات در فوتبال باشگاهی‌مان دیده شده است، همین چند سال قبل وقتی مسؤولان آزمایش دوپینگ بعد از بازی از دو تیم بزرگ پایتخت به سراغ بازیکن اسمی و به قول معروف «داش‌مشتی» تیم رفتند چنان با واکنش او مواجه شدند که پا به فرار گذاشتند و به‌طور کلی از خیر تست گذشتند.

در طول لیگ هشتم و تا همین نیم فصل لیگ نهم، به‌رغم تمامی موارد مشکوکی که گفته شد و تمامی آنهایی که با اطمینان می‌توان از دوپینگی بودن‌شان صحبت کرد، دیده نشد که تستی انجام و بازیکنی محروم شود، فقط هر از گاهی اعلام می‌شود که مثلاً جواب آزمایش تعدادی از بازیکنان فوتبال منفی اعلام شده است، اینکه این بازیکنان که هستند و مربوط به کدام سطح فوتبال هیچ‌گاه مشخص نمی‌شود.

فصل قبل، یکی از چهار نماینده فوتبال ایران در لیگ قهرمانان آسیا که در لیگ برتر غوغایی به راه‌ انداخته بود، در مصاف با حریفان آسیایی حرفی برای گفتن نداشت و امروز عنوان می‌شود که اکثر بازیکنان دوپینگ می‌کرده‌اند، هرچند که این حرف در حد یک ادعاست، اما وقتی بازی‌های این تیم در لیگ برتر با بازی‌هایش در لیگ قهرمانان آسیا مقایسه می‌شود، گویا این ادعا پربی‌راه هم نیست.

از تیم و بازیکن که بگذریم به مربیان می‌رسیم، روزی عنوان می‌شود که مثلاً برخی از مربیان در دوپینگ بازیکنان نقش مستقیم دارند و اصلاً خود سفارش به این کار می‌‌کنند، سپس اسم‌شان به صورت مخفف اعلام می‌شود و جالب اینکه همه هم می‌فهمند منظور کیست.

برای یک دوره، این مربی مثلاً آفتابی نمی‌شود اما بعد از مدتی در عین ناباوری و با توپی پرتر از گذشته قدم به میدان می‌گذارد.

به هر حال، به‌نظر می‌رسد برای برخورد با این پدیده زشت، گوش شنوایی نیست و گفتن و نوشتن از این مقوله کوبیدن آب در هاون است به هر حال این هم یکی دیگر از زشتی‌های فوتبال ماست که مثل خیلی معضلات دیگر کسی پاسخگوی آن نیست و کسی هم ظاهراًَ نمی‌‌تواند حداقل برای ریشه‌کن کردن آن اقدامی کند. فقط می‌توان ناامیدانه، امیدوار بود به زمانی که اگر حرفه‌ای شدیم، آن وقت به پدیده زشت دوپینگ در فوتبال هم حرفه‌ای نگاه کنیم، تا دزدان ورزشی حداقل با خاطری آسوده در این فوتبال بی‌‌در و پیکر جولان ندهند.

 نوشته شده توسط گروه خبری روز در دوشنبه 88/8/25 و ساعت 5:36 عصر | نظرات دیگران()